Vandaag ging ik bij 2 archiefinstellingen langs. Alles is prima verlopen. Ik heb alle aangevraagde stukken kunnen raadplegen. Raadplegen is eigenlijk niet correct: ik heb de relevantie stukken gewoon gefotografeerd. Tijd om de stukken ter plaatse te lezen heb ik niet. Mijn vakantiedagen zijn niet onuitputtelijk: ik maak met mijn smartphone foto's van alle archiefdocumenten en hun referenties. De stukken lees ik dan wel thuis in mijn vrije tijd. Een leeszaal is voor mij een fotografeerzaal. Dat betekent dat ik maar weinig op een stoel zit bij het doornemen van de archieven en dat het soms wat sukkelen is om een goede belichting te hebben. Gelukkig heeft mijn smartphone een goede camera en een grote opslagcapaciteit.
De aangevraagde stukken en dozen staan in beide leeszalen op mij te wachten bij mijn aankomst. De dozen en omslagen staan allemaal klaar op de tafel die voor mij is gereserveerd. Dat is heel fijn. Ik hoef niet inventarisnummer per inventarisnummer aan een balie op te halen. Zelfs wanneer ik slechts 1 omslag uit een archiefdoos heb aangevraagd, dan staat de volledige archiefdoos op me te wachten. O wacht... dat betekent natuurlijk wel dat ik zelf moet weten welk nummer ik uit een bepaalde doos wil raadplegen. Een lijst van mijn bestelling is niet aanwezig. Verhip! Waar is mijn aanvraaglijstje weer? Even mijn e-mail checken en hopen dat de referenties kloppen.
Mijn leeszaalbezoek na de middag is wel bijzonder goed voorbereid door de leeszaalmedewerker. De brieven aan Albert Catry zitten verspreid over heel veel mappen. De leeszaalmedewerker heeft voor me opgezocht waar de brieven zich in de map bevinden en heeft een flap van de farde op die plaats gestoken. Zo gaat het doornemen van de vele mappen heel snel. Zouden ze dit voor elke leeszaalbezoeker doen of deed mijn naam een belletje rinkelen? Mij hoor je niet klagen. Het radiogeluid van de studiezaalvoorzitter neem ik er met plezier bij: Klara is niet mijn favoriete zender maar het doorbreekt de stilte.